just a normal week in Ecuador.......

Wat een week, wat een week. Ik begin dit verslag met een soort van dankbetuiging voor alle reacties die ik heb gekregen. Ik heb erg gelachen. Voor mij is dit ook heel herkenbaar, net als toen ik in Australie en Indonesie zat. Ook ben ik benieuwd of de baby van Dagmar al geboren is.

Dan ga ik maar verder waar ik ongeveer gebleven ben. Vorige week vrijdag ben ik met mijn 'studiegenootjes' naar Mindo geweest. Mindo is een klein plaatsje in de jungle van Ecuador. De rit er na toe duurde ongeveer 2.5u en dus zag ik voor het eerst meer van Ecuador dan alleen de stad. We reden vooral door de bergen, wat adembenemend mooi was. Ook Mindo was een leuk dorpje. Klein waar de locals lekker op straat leven en eten met elkaar. Ergens in het dorpje zijn we gestopt om naar een vlindertuin ofzo te gaan. Dat is dan weer zo'n toeristische atractie wat verplicht is als je een tour boekt, ik ben er altijd dol op... Verder zeg ik maar zo ik zeg maar niks. De jungle en de trektocht langs vijf watervallen was wel heel tof. Die dag had ik voor het eerst het gevoel dat ik echt 'aan het reizen' ben. Heerlijk. En ik heb gemerkt dat ik duidelijk progressie heb gemaakt wat hiken betreft, als ik het met Indonesie vergelijk, maar daarover later meer. In de jungle leek het net of ik de grootaandelhouders van Total Timber een boom om zag hakken, maar helaas bleek dit een ware illusie. Ik heb echt genoten van die dag en vond het eigenlijk ook jammer dat ik weer naat Quito terug moets keren. Die avond hebben we met zijn allen (8en) gegeten bij een Italiaan in het historische centrum van Quito. Zeker in het donker hadden de straatjes iets weg van mediteraanse steden. Heel mooi en romantisch ook. Maar ja wat heb je daaraan als je met 6 meiden en een 48jarige zwister op pad bent?

Zaterdag ben ik met Geny, Nina en Rachel naar El midad del mundo, oftewel de evenaar geweest. Voor de geinteresseerden: Dora was ook mee. Eerder was Dora ivm jetlag niet instaat om aan activiteiten deel te nemen.. (lastig kind af en toe) Dora had wel last van de magnetische krachten op de evenaar. Zo kon alleen maar op haar hoofd staan, gelukkig is haar haar nog groter als dat van mij. (foto's volgen)
Ik vond het wel bijzonder om op het midden van de wereld te staan. Er zijn maar weinig landen waar de evenaar doorheen loopt. Er is een groot momument neergezet, waar Bill Clinton ook is geweest. (wist je dat Lady Gaga op de 65e verjaardag heeft opgetreden voor onze Bill?) De foto van Bill Clinton bij het momument was bijna groter dan het monument zelf.
Naast het monumenten-atractiepark is er een museum over de vroegere inheemse bevolking van Ecuador en over de evenaar en de krachten van de aarde. Hier doen ze ook proefjes met water om te laten zien dat het water ook echt een andere kant op draait, met de klok mee op het zuidelijk halfrond en tegen de klok in op het noordelijk halfrond. Stiekem vond ik dit wel fascinerend. Op de een of andere manier werd voor mij ook het eb en vloed- verhaal duidelijker. Ik denk dat ik maar een carriere switch maak naar natuur- scheikundige. Aangzien ik nog nooit geswicht ben vind ik het nu wel eens tijd worden voor wat anders. Wist je dat Carlo Boszhard nooit de ambitie tot scheikunidge heeft gehad?

Zondag zijn we wederom naar het historische centrum van Quito geweest. Hier hebben we ervaren waarom Quito geen veilige stad is. Ik was ooggetuige dat een klein, iel, oud mannetje een toerist van haar spullen ontnam. Ik vertelde het aan de meiden, die begonnen te gillen.. (tja blijven meiden), ik had alleen maar had gevoel dat ik gewoon niet op het plein moest blijven. Dit heb ik dus ook niet gedaan. We zijn verder gaan lopen. In een straat verder op kwam er een wat oudere vrouw (denk aan boven de 60, ik hoop niet dat ik een aantal van mijn lezeressen hiermee beledig) naar ons toe, zij begon te roepen en te wijzen en wilde gebaren te maken. Ze probeerde ons duidelijk te maken dat we niet verder die kant uit moesten lopen omdat dat niet veilig is. Rachel vertelde de volgende dag dat ze van haar gastgezin-zus had gehoord dat dat inderdaad een stuk van Quito bleek te zijn waar veel mensen (niet alleen toeristen) worden overvallen. Gelukkig wisten we dat op dat moment niet. We hebben keurig naar het vrouwtje geluisterd en zijn omgekeerd. Verder op in de stad toen we terug aan naar de bushalte aan het lopen waren passeerden we drie agenten/militairen met enorme pistolen/geweren. Ze renden ons voorbij en waren duidelijk op zoek naar iemand. Ik ben eerlijk als ik zeg dat het wel indruk op me heeft gemaakt. Mijn gevoel van gelijk het centrum verlaten werd behoorlijk versterkt. Dit hebben we ook gedaan, de eerste taxi die we tegen kwamen zijn we ingestapt. Deze dag heeft ons alle 4 met de neus op de feiten gedrukt dat bepaalde dingen hier toch gebeuren. Deze week is ook de tas van een studiegenootje in de bus opengesneden en van een ander meisje hoorden we dat vrienden van haar zijn overvallen. Ik schrik er niet van. Want je weet dat het hier gebeurd. Ik vraag gelijk waar die mensen liepen/stonden of hoe ze hun tas vasthouden. Altijd blijkt dat ze of hun tas niet beschermden (dat is gewoon stom hier en bijna uitnodigen tot..) of dat een tweetal alleen in een straat liep (een andere zeer duidelijke regel die denk ik geld voor een groot deel van Zuid- Amerika: als je een straat in moet maar je ziet dat er bijna tot geen andere mensen lopen neem dan de volgende straat. Dan is er niks aan de hand.) Ik volg deze 'regels' behoorlijk nauw en ik voel met dan ook nog steeds zeer veilig in de stad. Je moet gewoon je verstand gebruiken als je over straat loopt. Dat is de eerste dagen wennen, daarna is het oke. (ik wist ook niet dat ik verstand heb, blijkbaar kom je toch weer nieuwe dingen van jezelf tegen tijdens zo'n reis.

De rest van de week was eigenlijk vergelijkbaar met de vorige. Elke dag naar school, waar ik met mijn klasgenootje Kirsten en mijn nieuwe klasgenootje Rachel (zij moest een niveau lager, waar wij erg om hebben gelachen) veel nieuwe Spaanse woorden maken (ja dit talent zet zich ook in het spaans gewoon voort, jammer dat ik nog geen spaanse spreekwoorden en gezegden ken. Misschien dat ik die ook maar gewoon ga verzinnen) De lessen zijn gezellig, soms iets te, maar ach ik heb ook vakantie hoor!
Heb weer een kookles gehad, ben alleen vergeten wat ik heb gemaakt. En wederom een salsa les.

Zaterdag was het dan eindelijk zover: ik heb mijn eerste vulkaan beklommen. Dit weekend was dubbel feest voor mij, want zondag stond mijn tweede voor de deur. Ik begin met de zaterdag. Na een busrit van 4u (we moesten om half 7 verzamelen) kwamen we aan bij de Quilotoa. Dit is een groot meer omringd door verschillende vulkanen. Eerst moesten we een stuk omhoog hiken om zicht op het meer te krijgen. Vervolgens moesten we ongeveer een uur behoorlijk stijl naar beneden lopen. Eerder schreef ik dat ik progessie heb gemaakt in het hiken. Voorheen vond ik naar beneden hiken doodeng en omhoog gewoon stom, waarom ik het het voorheen toch heb gedaan, geen idee. Maar nu merk(te) ik dat ik het helemaal niet meer eng vond. Integendeel: ik heb ervan genoten, hele stukken heb ik naar beneden gerend. Fantastisch, als een vogel zo vrij voelde ik me. Ik was zelfs eerder beneden dan onze gids. Ook het meer was ontzettend mooi, groen/blauw (net als de '95 Lasebour, echt friends kijkers weten wat ik bedoel). Het weer was ook heel mooi, bijna strak blauwe lucht en behoorlijk warm. Maar we moesten natuurlijk ook weer omhoog.. Voor de weg terug was ik wat onzeker, omdat we op een hoogte van ongeveer 4200m zaten en ik niet goed wist hoe mijn longen hierop zouden reageren. Ik besloot muziek in mijn oren te doen (mika om precies te zijn) op het ritme van de muziek te lopen en me te focussen op mijn ademhaling. Na 100m lag ik ver achter op de rest van de groep, maar na 300m had ik op twee andere Nederlandse meiden na iedereen ingehaald. Af en toe was ik wel buitenadem maar de afleiding van muziek hielp en ik was als derde boven. En ik heb er waanzinnig van genoten. Bijna boven zag ik het meer weer (tijdens de wandeling kon je het meer door rotsen niet altijd zien) en tranen stroomden over mijn wangen. Ik voelde me trots dat ik zo goed naar boven liep en ik voelde me vereerd dat ik zoiets mooit van de wereld mocht zien. Daar heb ik even stil gestaan, mijn tranen laten stromen en gewoon van alles om mij heen genoten. Nu ben ik echt op reis, dit is echt en ik realisseerde me dat ik weg moest uit Quito. Want in Quito heb ik ontzettend veel last van mijn luchtwegen. Vaak heb ik aan drie inhalaties niet genoeg. Maar helaas moest ik ook die avond weer terug. Maar het meer en de vulkaan zal ik nooit meer vergeten.

Zondag stond de tweede vulkaan voor de deur, genaamd Cotopaxi. Met zijn hoogte van 5897 meter (boven de 5200 meter ligt er altijd sneeuw)is het de op een na hoogste berg van Ecuador en een van de hoogste actieve vulkanen ter wereld. Voor deze trektocht was ik wederom wat onzeker. Je begint met lopen op een hoogte van ongeveer 4300 meter en het is er behoorlijk koud. Wederom wist ik niet of mijn longen dit aan zouden kunnen, maar ik besloot het gewoon te proberen. Ook hoor je dat veel mensen last hebben van zogenaamde 'hoogteziektes' als hoofdpijn en misselijkheid. Ik was dus vooral mentaal voorbereid dat het een pittige dag zou worden, maar ik moest dit gewoon gedaan hebben. Iedereen was ongeveer in duizend lagen gekleed en dat terwijl het juli is. Ik besloot dezelfde tactiek als de dag ervoor te gebruiken, dus wederom met muziek op mijn oren begon ik aan de trek tocht. We liepen zigzaggend de vulkaan op, achter elkaar want het pad was denk ik maximaal 40centimeter breed, de rest was afgrond zeg maar. We waren al hoog genoeg dat er geen planten meer groeiden. Al snel leek het op een waar maanlandschap. Ik kan niets anders zeggen dan dat ik wederom ontzettend genoten heb. Ik liep werkelijk dansend de vulkaan op. De gids heeft er erg om moeten lachen. Soms waaide het heel hard. Ik ben een soort van pootje over om hoog gelopen en het voelde met de wind dan ook bijn als schaatsen! Mijn longen vonden de schone lucht ook zeer aangenaam en het ging me eigenlijk vrij gemakkelijk af. We zijn doorgelopen tot een hoogte van boven de 5200m, dus ik heb in het ijs gestaan. Het uitzicht was totaal anders dan de dag ervoor maar minstens zo mooi. Ik voelde me King of the world en ontzettend rijk. Het gevoel om op een van de uiterste van de wereld te staan kan ik niet uitleggen. Wat een kracht krijgt een mens dan. Van mijn school waren met deze tocht alleen de zwitser en Rachel mee. Het ook ontzettende blije koppie van Rachel vond ik ook heerlijk om te zien.
Maar we moesten natuurlijk ook weer terug. Deze vulkaan was vele malen stijler dan die van zaterdag. Maar ik kon het niet laten om af en toe te rennen. Wederom pootje over, want dat gaf voor mij de meeste stabiliteit. De laatste 700m leende zich uitstekend om te rennen (dit was een andere route dan het zigzaggen- omhoog) Voor wie-is-de-mol-kijkers van vorig jaar, waarin Art, Anna en co van de vulkaan af moesten rennen weten ongeveer wat ik ook heb gedaan. Wat een adrenaline kick. Een keer gleed ik uit, vol op mijn billen maar door de snelheid gleed je een paar meter door. Wat heb ik hard om mezelf moeten lachen. En wat een verademing om te merken dat ik niet meer bang ben. Deze reis komt wel goed merk ik nu al :)

Vandaag weer naar school geweest, waar ik aangegeven heb dat ik woensdag verder zal gaan met mijn reis. Mijn longen in Quito zijn echt niet blij en ik wil mijn lichaam niet kapot maken. Ik ben nu nog aan het onderzoeken wat de snelste en vooral veiligste weg is naar de grens met Peru. Ik hoop dit weekend in Peru te zijn. Plan is zo snel mogelijk naar het zuiden te gaan, wellicht een stop in Cuzco voor de machu pichu en vervolgens naar Bolivia. Want ik ben voor Bolivia naar Zuid- Amerika gekomen. Ook heb ik een vlucht geboekt van Antofagasta, een stad in het noorden van Chili terug naar Lima om vanuit Lima terug naar Amterdam te keren. Dus op 21 augustus weet ik dat ik weer uit chili vertrek. In de tussen tijd zal ik veel gaan zien, geen idee wat. Mijn echte reis begint woensdag. Ik ben er klaar voor en ik heb er heel veel zin in.

Tot bij het volgende verslag, geen idee waar ik die zal schrijven en dat idee bevalt me wel!

Als laatste nog het barbeque weer: aan het meer van Quilotoa een dikke 8. Op de Cotopaxi geef ik een -2, waarschijnlijk waait je vlees weg, dat is toch weer zonde...

Omdat mijn lezers intelligente, moderne en ontwikkelde burgers van Nederland zijn wil ik natuurlijk afsluiten met iets educatiefs. De bovenste laag van de Nederlandse vlag was vroeger (vanaf 1579) Oranje. Na de 80jarige oorlog veranderde deze laag echter in rood. Als symptoon voor verbondenheid met het koningshuis is de oranje wimpel ontstaan. Hiermee is Nederland het enige land ter wereld dat af en toe zijn vlag 'verbouwd'.
Ja Nederland blijft een uniek land...


Adios mi amigos!