De eerste keer dat ik... (deel 2)

Woensdag was het dan echt tijd om naar Bolivia te gaan. Sabien ook mee en op naar Copacabana te Bolivia. De busreis was gelukkig maar een uur of drie. De grens overgang ging wederom heel soepel. Klein stukje lopen tussen de twee grenzen, stempeltje halen en hup de bus weer in. Terug in de bus heb ik het stiekem toch even niet droog gehouden. Wat was ik trots op mezelf. Helemaal alleen overland van Quito naar Bolivia, het land waarvoor ik deze zomer besloten heb om naar Zuid- Amerika te gaan.
Eindelijk deed mijn mobiele telefoon het ook weer en heb ik voor het eerst in vijf weken even met mijn ouders kunnen praten (ik zeg 5min kostten me 17eu.. maar al had het me 100eu gekost, het was het meer dan waard!)

Copacabana ligt aan de andere kant van Lake Titicaca en heeft ook een soort van strandsjes en strandstoelen. Dus dat was een middagje even relaxen en van de zon genieten. Donderdag ben ik verder naar La Paz gegaan, om daar een mijn volgende reisgenoot te ontmoeten, die ik ook al eerder in Cusco had ontmoet. Ook deze bus rit was maar 3u (zeiden ze). Ik vond het eigenlijk wel lekker om even een paar uurtjes alleen te reizen. Naast mij in de bus zat Herman den Blijker, tenminste even slank en dezelfde bos haar. Maar was een aardige man en heb ik weer mijn spaans kunnen oefenen.
Vervolgens zit je net lekker, moet je de bus uit. Blijkt dat we het meer over moeten. (moet je voor dat bootje 18eu cent betalen.. EXTRA! dat stond van te voren nergens vermeld.. ik zeg afzetters.) Boot op een vlot, passagiers op een soort van speed boot, dat ging wel snel maar eerder dat de bus aan de overkant was... Ach verder die dag had ik het niet heel druk.

In La Paz Johan weer ontmoet en een planning gemaakt voor de laatste 3 weken. Gelukkig ben ik ik en heb ik nogal de neiging om van planning af te wijken. Wij wilden zo snel mogelijk uit La Paz weg dus zijn we de volgende ochtend naar het vliegveld gegaan om de eerste de beste vlucht te boeken, Sucre was de bestemming (niet onze planning haha) Dus wij hop in een oud propellor vliegtuigje, ruim een uur over hooggebergte vliegen, twee piloten aan boord, cockpit zonder deur, voor het in stappen hebben we nog een flesje water gekregen. En gelukkig had iedereen raamplaatsen (ik zeg er konden max 20 personen in) wat was dit tof! En wat was het uitzicht mooi. Na ander half uur was ik stiekem toch blij dat ik weer veilig aan de grond stond, aangezien het vliegtuigje af en toe lekker heen en weer ging vooral tijdens het stijgen en landen.. hihi

Sucre. Wat een mooie stad. Met zijn palmbomen en witte koloniale gebouwen deed dit me denken aan een portugese stad. Ik snap helemaal waarom dit de mooiste stad van Bolivia is. Nadat we een leuk hostal hadden gevonden gingen we kijken wat we in de omgeving konden doen. 10 minuten voor sluitingstijd hebben we ons aangemeld voor een drie-daagse hike trektocht door de bergen, op weg naar onder andere dinosaurus voetafdrukken.
Deze trektocht zal ik beschrijven met dingen die ik voor het eerst heb gedaan in mijn leven:

- drie dagen met een klein rugzakje achter elkaar gelopen. Wel natuurlijk met twee keer slapen..
- Op pad met een bolivaanse gids van 23, een duitse man van rond de 60, een zwitserse en een italiaan.
- Door een gebied gelopen waar de grond afwisselend rood, oranje, groen grijs en paars is.
- langs afgronden gelopen waarvan mijn moeder liever niet had dat ik dat deed.
- Een kudde berggeiten rennend op je af zien komen en je in een soort van blinde paniek verschuilen achter een italiaan.
- Zo in gesprek zijn met een zwitserse, op kijken en constateren dat twee meter voor je een stier op je afkomt lopen. (verder zeg ik maar even niks haha)
- Jammer genoeg ook ernstig vermagerde kinderen zien die je heel blij maakt me een appel en een sinasappel.
- Dora gefotografeerd met dino voetafdrukken. (voor de liefhebbers ze staat ook met machu pichu op de foto, dat kan ik niet zeggen!)
- In vijf talen liedjes gezongen in kaarslicht omdat er geen stroom was
- Op de terug weg de bus laten stoppen omdat ik moest plassen (met de chauffeur heb ik geen vrienden gemaakt)

Als dit verhaal in een paar woorden moet samenvatten was deze week onvergetelijk. Ik voel dat ik leef en ik heb ontzettend genoten.
Morgen naar Tupiza, een dorpje in het zuiden van Bolivia. Daar hoop ik te kunnen paardrijden door een soort van rocky mountains achtig gebiek.

Dan nog iets over Boliviaanse bevolking. Wat zijn de mensen hier open, vriendelijk en vrolijk. De ogen stralen en maken graag en praatje met je. Dit heb ik in Peru erg gemist. Ook de natuurlijk in Bolivia is heel mooi. Ik weet nu waarom ik naar Bolivia moest!

Tot de volgende keer!