Even naar de maan..

Ja ja, daar is hij dan. Mijn laatste reisverslag van deze ronde.. De grote vraag is natuurlijk wanneer komen de volgende? Volgend jaar, over twee jaar? En waar zullen die dan geschreven worden? India, Nepal, Amerika of het continent wat als enige nog op mijn lijst ontbreekt Afrika? We gaan het zien. Ik vind het in ieder geval jammer dat dit mijn laatste verslag is. Ik vind het leuk om te schrijven, maar dit keer vooral omdat het betekend dat mijn reis van twee maanden erop zit. Ik had heel graag nog langer weg willen blijven en dan vooral in Bolivia. Want wat een fantastisch land is dat!

Mijn deel 1, wat toch een beetje deel twee werd, ben ik geindigd dat ik naar de Salar de Uyuni zou gaan. Dat betekend 3 dagen met zes personen en een chauffeur/gids in een jeep. Nou daar ga je dan op dinsdagochtend vol goede moed. Onze chauffeur had er flink de vaart in over de onverhardeweg en als snel was onze band stuk. Gelukkig had ik dit al vaker mee gemaakt, zowel in Indonesie als in Peru dus ik wist wat ik moest doen: vooral niks en afstand houden. Na ongeveer 25min gingen we weer verder..
Een paar maanden geleden zag ik foto´s bij iemand thuis van de Salar. Mede door die foto´s heb ik besloten deze zomer naar Bolivia te gaan. Ik vond het echter gek te geloven dat ik nu eindelijk zou gaan zien wat ik al die maanden al wilde zien, zeker omdat ik er inmiddels al heel wat kilometers voor op heb zitten. Niks viel er tegen. Wat was dit bijzonder (het is een beetje eentonig allemaal, die ´bijzondere´ landschappen die ik heb gezien). Overal om je heen, zo ver als je maar kijken kon was het wit, zout (de grond dan). De lucht was net als al maanden weer strak blauw.. hehe. Ík ga ik eigenlijk ook verder niks overschrijven, dat doet het te kort. Als ik thuis ben zet ik wat foto´s op deze site kan iedereen het zien.
De eerste nacht sliepen we in een zogenaamd zouthotel, alles was gemaakt van zout. (jammer alleen dat tijdens het avondeten het zout nergens te bekennen was..) Van te voren was ons al verteld dat het koud zou zijn in de nacht (je zit toch rond de 4300m hoogte). Ik was goed voorbereid, slaapzakje gehuurd, nog wat dekens van lege bedden ´gejat´ en mij kon niks meer gebeuren. De sterrenhemel was te mooi, omdat je echt in de middle of nowhere bent en ook ´s avonds is er geen bewolking.
De volgende dag rij je door absolute maanlandschappen, en koud dat het is en een wind. Gelukkig moesten we nog een keer de auto verlaten omdat onze band het voor een tweede keer begaf. En de tweede nacht was echt heel koud. Ik zeg een graadje of min 20.. Vakantieman gezellig hoor met mutsen, twee paar handschoenen, twee sjaals en gemiddeld 36 lagen met zijn zessen kaarten en wachten tot het 20.00u is en je naar bed kan. De wekker ging de volgende ochtend ook weer vrolijk om half 5. (ik geloof dat in de afgelopen maand mijn wekker vaker voor zessen is gegaan dan erna, ik herhaal het nog maar een keer het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen) Maar als je dan de volgende ochtend op een plek aankomt met alleen maar geisers dan gaat het leven zeker wel over rozen. Dit was weer een maan moment..

De derde dag was het voor mijn paspoort een vreugde moment: Chili! Ik wilde graag deze reis nog even te droogste woestijn ter wereld meepakken (ik zeg als je toch in de buurt bent..) in San Pedro, net over de Boliviaanse grens. Het was wel erg zanderig daar.. Je kon douchen of je kon het niet, dat maakte niet zoveel verschil hihi.
Daar kon je lekker fietsen huren en er op uit gaan. Zo gezegd, zo gedaan, ik dacht ik ben Nederlander dus ik kan dat. Niet te weten dat op de dag dat ik ging fietsen een enorme zandstorm door de woestijn ging. Zit je net lekker te fietsen (wel met de gedachte, goh wat waait het hard en ach mijn haar zit toch niet meer goed) komt er een een of andere park ranger aan met zijn pick up, die vraagt of je om wilt keren omdat het te gevaarlijk is. (ik zeg voor alles moet een eerste keer zijn) Dus wij maar omkeren en de volgende dag weer proberen.
De fietstocht ging dwars door de zogenaamde ´Valle de la Luna´ en tussen het fietsen door kon je ook af en toe een wandelingetje maken. Nou ik heb op handen en voeten door grotten gekropen hoor! Nooit gedacht dat ik dat ook zo doen, maar ik zeg check! Hihi. Verder was het fietsen behoorlijk off road en werd ik behoorlijk heen en weer geschut. Maar dan na een wandeling van een half uur tegen de berg op zag ik Andre Kuiper dan ook echt (oh nee, vast zijn broer, hij is alweer terug toch) ... Tussen de inmense zandheuvels door waren er grote oranje rotsen, zover als je kijken kon. Behalve aan een kant, daar waren ´gewoon nog´ de vulkanen met ijs erop. Dit was best vet. Heb ik toch nog maar even gezien, zo op de valreep..

Gister ben ik met het vliegtuig van Antofagasta terug naar Lima gevlogen. Ik kom dat vliegtuig binnen en kijk naar de bekleding van de stoelen. Ik denk goh ook toevallig, is hetzelfde als bij Easyjet. Was niet toevallig, was Easyjet, alleen van de buitenkant in een ander jasje. Wel jammer dat ik voor het ticket geen easyjet prijs heb betaald.. Oh en we kregen een maaltijd en drinken aan board, maar omdat ik de dagen ervoor ziek was geweest (ik zal het uitleggen: de hele reis eet ik op markten tussen locals, iedere reiziger is al eens ziek geworden en verklaart me voor gek. Met mij is niks aan de hand. Kom je in een hostel in Chili, waar je ZELF weer mag koken na ongeveer 7 weken en BAM je word ziek. Koken was al niet mijn grootste hobby maar hiermee is het nog wel flink gedaald kan ik je zeggen) maar daarom kon ik niks eten.. Ik zeg jammer moment.
Vandaag ben ik nog de hele dag in Lima en morgen midddag moet ik een keer naar de luchthaven om in het vliegtuig naar huis te gaan.
Ik zal maar zeggen dat ik rond 15.40 (geloof ik) land.... hint hint :)

Ik zeg tot (snel) later, dan gaat het gewone leven weer beginnen. En ik kijk al uit naar mijn volgende bestemming!

Dank voor alle leuke, lieve reacties, dat doet een mens ontzettend goed!

Dikke kus!